Zapewne większość właścicieli psów słyszała straszne słowo parwowiroza co ono dokładnie oznacza i czym grozi ? Parwowirus psi jest bardzo mały, należy do najmniejszych wirusów zakażających zwierzęta. Zarazek namnaża się się w komórkach ulegających częstym podziałom, takich jak komórki nabłonkowe krypt jelitowych, komórki tkanki limfatycznej, szpiku kostnego czy serca. Powodując zniszczenie komórek nabłonka jelitowego powoduje biegunkę często krwawą i wymioty. Parwowirus psi wykazuje bardzo dużą oporność na działanie czynników fizykochemicznych. W środowisku zewnętrznym utrzymuje się przez około 6 miesięcy, nie tracąc przy tym właściwości zakaźnych. Jest bardzo oporny na działanie wysokich i niskich temperatur. Preparaty stosowane rutynowo przy dezynfekcji, takie jak 1% Virkon niszczą zarazek po pewnym czasie, nawet po około 30 minutach, ale jest dość wrażliwy na działanie środków do dezynfekcji zawierających chlor, np popularnych w naszych domach wybielaczy.

Głównym źródłem zakażenia jest kał chorych zwierząt, a także kał psów dorosłych, u których infekcja może przebiegać bezobjawowo. Chore zwierzę zaczyna wydalać wirusa z kałem już 3-5 dni po zakażeniu. Do zakażenia może dojść zarówno poprzez kontakt bezpośredni z kałem chorych zwierząt, jak i przez kontakt z zanieczyszczonym pokarmem, wodą oraz przedmiotami. Wystarczy odrobina kału przyniesiona na butach czy opuszkach łap.Choroba może mieć różny przebieg, w zależności od szczepu wirusa, statusu immunologicznego, kondycji i wieku szczenięcia. U psa objawy najczęściej pojawiają się 4-7 dni po zarażeniu. Początkowe objawy to złe samopoczucie, szczenięta przestają się bawić, więcej śpią, z czasem pojawiają się wymioty i po 24-48 godzinach pojawia się biegunka, często z krwią o bardzo nieprzyjemnym zapachu. Brzuch jest bolesny. Choroba postępuje, nasila się odwodnienie. Pojawia się hipoglikemia i hipopotasemia. Może na tym etapie dojść do szoku hipowolemicznego i powikłań bakteryjnych ( sepsy) i często śmierci.
Diagnozę stawiamy na podstawie objawów, historii szczepień, badań krwi oraz wyniku wykrywającego antygen parwowirusa w kale.

Leczenie:
Leczenie obejmuje między innymi dożylne podawanie płynów, antybiotyków oraz środków przeciwwymiotnych. Wskazane jest podanie surowicy odpornościowej, ale sens jej podania jest tylko w ciągu 24 godzin od zaobserwowania pierwszych objawów (Niestety sama surowica nie jest złotym środkiem który powoduje wyleczenie psa!).Dalsze postępowanie lekarskie uzależnione jest od stanu zdrowia zwierzęcia, wyników badań krwi i postępów leczenia.
Chorobie najlepiej jest zapobiegać, stosując szczepienia ochronne. Pamiętać przy tym należy o istnieniu tzw. luki immunologicznej, czyli stanu, w którym przeciwciała matczyne występują w surowicy szczenięcia w na tyle niskim mianie, że nie zapobiegną rozwojowi choroby, ale z drugiej strony na tyle wysokim, że mogą osłabiać prawidłowe kształtowanie się odpowiedzi immunologicznej po podaniu zwierzęciu szczepionki. Dlatego wg zaleceń do szczepień z 2016 r szczepienia u szczeniąt rozpoczynamy w 6 tygodniu i powtarzamy co 3-4 tygodnie aż do osiągnięcia przez szczeniaka 16 tygodnia życia.
Im wcześniej choroba jest rozpoznana i wdrożone jest leczenie tym większe szanse na przeżycie ma zwierzak. Niestety nie wszystkie szczenięta mimo wcześnie rozpoczętego i prowadzonego odpowiednio leczenia przeżywają. Im szczenię jest młodsze i mniejsze tym choroba jest poważniejsza. Profilaktyka: Szczepienia ochronne rozpoczynamy w 6 tyg życia i powtarzamy co 3-4 tygodnie aż do 16 tygodnia życia , powtarzamy po roku a później co 3 lata.
Suki hodowlane doszczepimy dodatkowo 2 tyg przed porodem aby zwiększyć ilość przeciwciał siarowych.